05 nov LIEFDESVERDRIETBRIEF – ELKE KEER DE EERSTE KEER

Elke keer de eerste keer

Als je liefdesverdriet hebt, ben je de eerste die dit hier-en-nu verdriet kent. Ook al heb je eerder een gebroken hart gehad. Ook al wordt gezegd dat liefdesverdriet van alle tijden is. In dit verdriet ben je de eerste. De eerste jij. De eerste mens. Niemand weet hoe dit hier-en-nu voelt. Niemand kent dit. Hoeveel lieve en betrokken vrienden en familie je ook hebt. En dus kun je je dubbel verloren voelen. Verlaten en alleen.

Tegelijkertijd word je bezocht door een storm van wat ik ‘je gasten’ noem. Emoties; zoals verdriet of woede. Gedachten; de hoop dat het nog goed kan komen, piekeren met ‘wat als ik dit nu gedaan zou hebben?’. En gedrag; afleiding in werk, drank of uitgaan, doen alsof het niet zo is. Deze gasten komen en gaan. Ze overvallen je soms, ze blijven te lang, en soms kun je ze maar moeilijk laten gaan. Boven alles ben je met je liefdesverdriet nu even heel, heel alleen.

In die momenten hoop ik dat het boek dat ik schreef je bij kan staan, al is het maar een beetje. Dat het je een weg kan bieden waar je die misschien niet meer ziet. Een schouder. Een kleine doorbraak. Een vangnet.

Dat is ook wat ik met deze liefdesverdrietbrief wil doen, even bij je zijn. Gewoon, door er te zijn. Met een korte gedachte. En een kleine oefening waar je misschien iets aan hebt.

Liefs, Petra

Licht in de cocon

Met al die gasten op bezoek en de eenzame leegte om je heen, heb je het nodig om soms even te verdwijnen. Ik noem die gast De Verdover. De deken die de herrie wat doffer maakt. De cocon waarin je schuilen kunt. Je eigen schild, gemaakt van liefde voor jezelf. Je veilige plek in een onveilige tijd.

Dat is nodig, want soms overweldigt het je en dan is het fijn als het wat stiller kan worden. Het geeft je rust en tijd om tot jezelf te komen. Belangrijk dus. De valkuil van deze gast is dat het afschermen kan veranderen in opsluiten. En, hoe veilig ook, deze gast je helemaal stil zet. Verpakt in een schijnwerkelijkheid. Het schild werd een kooi.

Als je dit herkent en je wilt er wel uit breken maar het lukt niet, geef jezelf dan kleine kansen. Je hebt maar een kiertje licht nodig. Met kleine erkenningen van je pijn, je woede en je wanhoop dank je de gast De Verdover en vraagt haar om een stapje opzij te doen. Voor vandaag is dat al genoeg.

Een kleine oefening

Dit is een kleine ontmoeting met de realiteit voor jezelf. Pak een pen of potlood en iets om op te schrijven. Vind een plek die vertrouwd was voor jou en je partner. Aan de tafel waar jullie altijd aten. In de vensterbank. Bij de televisie. Ga rustig op die plek zitten en haal zo’n moment terug, een gewoon alledaags moment. Een gesprekje. Een spel. Een moment in stilte.

Als je dat moment helemaal bij je hebt, kijk dan eens om je heen. Wat is er anders? Waarin herken je de afwezigheid van je partner het eerste? De jas die nu niet over de leuning van de stoel hangt. De mok die altijd op het aanrecht stond. Het lege kussen. Herken dat dit nu je werkelijkheid is en neem een moment om te voelen hoe het voelt. Dat schrijf je op, in een of twee zinnen. Wat je ziet. Wat je voelt en wat je in je lichaam merkt. Goed. Neem rust. Drink iets. En morgen doe je het weer.